File:Dziekan ks. płk. Michał Kosicki.pdf

Polski: Życiorys: Michał Kosicki urodził się w 1 września 1906 roku w Wielkiej Wsi koło Buku, jako syn Wincentego i Łucji Talbierskich. Dnia 16 maja 1927 roku otrzymał świadectwo maturalne, będąc ze względu na bardzo dobre wyniki w ostatniej klasie zwolniony z egzaminów z religii i języka polskiego. Już 7 lutego 1928 roku rozpoczął studia seminaryjne w Gnieźnie. W roku 1932 przyjął święcenia kapłańskie, a następnie pełnił posługę, jako wikariusz w kolejnych parafiach poznańskich: Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej (od 1 lipca 1932), parafii św. Michała (od 1 października 1934), parafii Matki Boskiej Bolesnej (od 1 stycznia 1938), wreszcie parafii św. Marcina (od 1 sierpnia 1939). W chwili zagrożenia Polski najazdem niemieckim zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego, zostając kapelanem 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich. Funkcję tę pełnił również w wojnie obronnej Polski we wrześniu 1939 roku. Odbył cały szlak bojowy pułku od Wielkopolski po Warszawę. W okresie okupacji niemieckiej został wysiedlony z Wielkopolski. Podjął wówczas pracę, jako robotnik na terenie Generalnego Gubernatorstwa. Jednocześnie uczestniczył w walce podziemnej w szeregach Armii Krajowej. Po zakończeniu wojny został nominowany dyrektorem Kościelnego Instytutu "Caritas" w Poznaniu. Funkcję tę sprawował od 15 listopada 1945 do 12 sierpnia 1946 roku, kiedy zrezygnował i na własną prośbę został mianowany proboszczem Parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Nowym Tomyślu, którym pozostał do śmierci. Probostwo od 24 marca 1954 do 15 października 1979 roku łączył ponadto z funkcją dziekana lwóweckiego. Zmarł 29 maja 1981 roku w Nowym Tomyślu. Był wiernym i oddanym synem Kościoła. Tę wiarę przykładnie praktykował niosąc bezinteresowną pomoc wiernym z swojej parafii. Bez Boga osobowego, jako pierwszej przyczyny i ostatecznego celu stworzenia, uważał świat i życie za nonsens. Cierpienie i śmierć nabierały u niego sensu dopiero w perspektywie życia poza grobem. Urzekała go postać Chrystusa z Jego ideałami miłości i dobra. Dobroczynna działalność była jeszcze jedną szlachetną jego cechą. Nie była to filantropia, lecz chrześcijańska miłość bliźniego działająca według Chrystusowej zasady — niech nie wie lewica, co czyni prawica. To serce dobre i uczynne okazywał swoim parafianom, zwłaszcza młodzieży, którą spotykał w swej duszpasterskiej pracy.